پله زنده می‌ماند چون فوتبال مهم است ...

این اشخاص حقوق بازنشستگان نمی گیرند | کدام اشخاص از لیست دریافتی حقوق بازنشستگان خط خوردند؟

خبرخوش به بازنشستگان: زمان اجرایی شدن همسان سازی حقوق بازنشستگان معین شد

متفاوت ترین تولید ایران خودرو رونمایی شد | طراحی خودروی اقتصادی برای مردم

مبلغ دقیق عیدی بازنشستگان تامین اجتماعی معین شد| افزایش 3 میلیونی حقوق بازنشستگان از این ماه| آخر سال پرپول در انتظار بازنشستگان

امشب؛ واریز وام ودیعه مسکن ۳۵ میلیونی برای مستاجران| خبر خوش برای بانوان اجاره نشین

اینکه فوتبال و بازیکنان فوتبال چقدر درآمد دارند و چطور زندگی می‌کنند، همواره 1 موضوع فرعی بوده که دست بر قضا تبدیل به 1 موضوع اصلی شده هست.

آنچه که برای مردم اهمیت دارد نه میزان دویدن 1 بازیکن در زمین و نه سرعت اوست بلکه مهمتر از آن، تعداد فرزندان این بازیکن، تعداد افرادی که با ایشان رابطه داشته‌اند و میزان ثروت و خانه‌اش هست.

حداقل برای بخشی از افرادی که همواره سعی دارند موضوع را همیشه از بخش تاریک ببینند، این موضوع مصداق دارند و این گونه اشخاص با کسانی که فوتبال را برای حاشیه‌هایش تماشا می‌کنند، همیشه سمپاتی دارند.

برای این گروه‌ها و اشخاص که امروز در رثای ادسون آرانتس دو ناسیمنتو ملقب به پله، صحبت می‌کنند، میزان دوندگی این اسطوره برزیلی، اهمیت چندانی ندارد.

اینکه ایشان چقدر در روز دویده که همان میزان را بسیاری از بازیکنان حتی روی تردمیل و در آرامش هم نمی‌دوند یا استفاده کردن یا نکردن از اسکی فضایی، برایشان مهم نیست.

اینکه در اوج دوران فوتبالی‌اش چقدر به عضلات پایش فشار آورده گویی که بیش از 2 ساعت فقط روی یک دوچرخه ثابت یا دوچرخه معمولی، رکاب زده گردد، از درجه اعتبار بالایی برخوردار نیست.

و اینکه برای تمام این زحمات تا پله شدن چه رنجی کشیده شده، نادیده گرفته می‌گردد تا تنها آن چه که از ایشان جستجو می‌گردد میزان ثروت و تعداد زوج‌های ایشان و فرزندانش باشد.

حسادت‌های رایج البته تنها به رسانه‌های داخلی محدود نمی‌گردد.

اینکه با تیتر بزرگ، هیچ از پله جز روابط نامشروع نوشته نگردد، در تمام مدیا وجود دارد.

در ادامه گفته می‌گردد که ایشان اولین درآمدش چقدر بوده و آن را نه حتی برای خرید تردمیل که آن روزها حتی به فکر ایشان هم نمی‌رسید، بلکه برای چه موضوع مهربانانه‌ای هزینه کرده هست.

این به معنای این نیست که امروز هم فوتبالیست‌ها همینگونه زندگی می‌کنند یا اصولا باید بکنند.

این تنها 1 واقعۀ تاریخی هست.

منتها اخبار و تحلیل‌های زرد و سوگیرانه آنچنان در مقابل اسطوره‌های فوتبالی در جهان مدرن، کم می‌آورند که جایی برای عرض اندام آنان نمی‌ماند.

مجموع دارایی برآورد شدۀ پله در سال 2022، رقم 100 میلیون دلار بود که البته عدد عجیبی نیست آنهم با توجه به اینکه سالها از بازیگری ایشان گذشته هست.

پله در کشوری به دنیا آمد و زیست که فقر یکی از عادت‌های همیشگی زندگی هست.

به عبارتی جایی که فقر باشد، فوتبال رنگ و بوی دیگری به خود می‌گیرد و ای بسا پر رنگ‌تر می‌گردد.

اما این تنها در خصوص فقر مادی هست که البته تمام چیز نیست.

روانشناسی مدرن، به انسان امروزی می‌آموزد که می‌توان در فقر به سر برد ولی به طرق مختلفی شاد بود.

مردمان برزیل به دلیل غنای فرهنگی، عموما مردمانی شاد می باشند.

رقص و آواز در آمریکای لاتین، همواره بر پاست هرچند که میزان شادی را در این کشور نمی‌توان با کشورهای اسکاندیناوی نظیر دانمارک، فنلاند و سوئد مقایسه کرد.

پله که از 15 سالگی برای تیم سانتوس بازیگری‌اش را آغاز کرد، از این باشگاه تنها 10 دلار در ماه حقوق می‌گرفت.

اگرچه شهر محل زندگی مادر پله، تاکنون گازکشی نشده بود، ولی ایشان با همین حقوق برای مادرش اجاق گاز خرید.

اینکه چرا ایشان با وجود آنکه گازکشی در شهر انجام نشده بود ولی اقدام به خرید چنین کالایی کرده هست را باید در متن زندگی ایشان جستجو کرد.

آنانکه علاقه مند به اصالت زندگی و اصل فوتبال می باشند می‌توانند بیشتر این موارد را چه از طریق جراید و مطبوعات و چه مستندهای ورزشی دنبال کنند.

با این حال این همان مثال معروف هست که بخشی از آن به کودکان اشاره دارد که می‌گوید، بچه‌ها جملگی پری دریایی و فرشته به دنیا می‌آیند...

این مهربانی در نوجوانی که در برزیل فقیر و خصوصا جنوب فقیرتر آن زندگی می‌کرده، می‌تواند به جای نفرت پراکنی در اخبار و زردنگاری‌ها از تعداد زنان و فرزندان ایشان جایگزین گردد.

او به مدت 18 سال برای باشگاه سانتوس بازی کرد و از سال بیستم به باشگاه آمریکایی نیویورک کاسموس ملحق شد.

هرچند که اینتر میلان نیز با ایشان قراردادی امضا کرده بود ولی به دلیل شورش برزیلی‌های طرفدار باشگاه سانتوس، قرارداد با اینترمیلان فسخ شد.

جالب آنکه ایشان به طرفدارانش آنچنان که کمابیش دیده می‌گردد –به درست یا غلط- پشت نکرد و البته هیچ کدام قابل قضاوت نیست.

آنچه که اهمیت دارد، ورزش و سرگرمی در کنار یکدیگر به دور از حواشی هست.

خوب هست بدانیم که پله به جز اینتر میلان، پیشنهاداتی از جانب رئال مادرید و بایرن مونیخ نیز داشت ولی به دلیل مسائل کمابیش ملی‌گرایانه، ترجیح داده بود در سانتوس بماند.

باشگاهی که بعدها چهره‌های شاخص دیگری نظیر نیمار، روبینیو و فیلیپه اندرسون، از خروجی‌هایش بودند.

نکته حائز اهمیت آن بود که رییس جمهور وقت برزیل -ژانیو کوادروس- هم تمام تلاشش را کرد که ایشان از برزیل خارج نگردد و به تیم‌های خارجی نپیوندد.

البته از کوادروس و کابینۀ چپگرای ایشان چنین خواسته‌ای برمی‌آمد و بعید و عجیب نبود.

فراموش نکنیم که از دهه شصت در آمریکای لاتین صحبت می‌کنیم.

پله، در نهایت طی 1 دوره کوتاه بیماری، در سن 82 سالگی تسلیم سرطان روده شد.

مونیکا پرل، نویسندۀ وبسایت Outside Online، سوگ را به چیزی شبیه دویدن تشبیه می‌کند.

دویدنی نه در گریز از سوگ که همراهِ آن.

این دوِ طولانی مسابقه نیست.

هیچ‌کس در آن برنده نمی‌گردد.

هیچ خط پایان درستی ندارد، اصلاً هیچ‌ پایانی ندارد، ولی از جایی به بعد، رنج ته‌نشین می‌گردد و خاطرات خوش‌ جوانه می‌زنند.

(سوگ چیزی شبیه دویدن است؛ ترجمان؛ ترجمه نسیم حسینی)

دویدن‌های پله و سوق یافتن ایشان الزاما می‌تواند ناشی از تنها راه مبارزه با فقر در «مینا ژرایس» نباشد.

چه بسیاری در محلۀ ایشان زیست کردند و هیچ 1 پله نشدند.

این می‌تواند 1 راه برای 1 انسان و آنهم پله باشد که از سوگ بگریزد.

برای نوجوانی که در 15 سالگی برای مادرش، اجاق گاز می‌خرد، احتمالا تنها دویدن در مستطیل سبز، بهترین راه فرار از غم روزمره بوده هست.

ویژه :

راز شیاطین کله سفید و دست درازی بیشرمانه به دو دختر در گاش